بـاز هـم آئـیـنـه‌هـا عــیــدِ ولایـت آمـده            شیـعـیانِ مـرتضی! وقـتِ ضیافت آمده

خنده را از لب نیاندازید عیدِ واقعی‌ست            سیـنه چـاکانِ عـلی هـنگـامِ بیعـت آمده

کینه معنایی ندارد پس محبّت پیشه کن            صد بـشارت لحـظـۀ عـقـدِ اخـوّت آمده

در غدیر خم نمایان شد همه اکمالِ دین
گفت پیغـمبر: عـلی باشد امیرالمـؤمنین

کیست این مولا؟ که آقای دو عالم می‌شود            هر که خصمش شد نصیبِ او جهنّم می‌شود
دل به مهرش گر ببندد خارِ بی‌مقدار هم            مـطمئـنم آخـرش یک روز آدم می‌شود
اشکِ شوقی که فرو ریزد ز چشمِ شیعیان            بی‌برو و برگرد خالص تر ز زمزم می‌شود

در غـدیر خم به جوش آمد عنایاتِ خدا
شاهِ عالم شد پس از احمد علی مرتضا

هیچ می‌دانی که بی‌مهرِ علی دین باطل است            با ولای مرتضی هر عیب و نقصی کامل است
قـنـبرِ کـاشانه‌اش بالاتر از هر مکـنـتی            شاهِ عالم هم که باشد بی‌علی چون سائل است
هـدیـه‌ای آریـد دلهـا را به درگـاهِ عـلی            دل که جای خود هزاران جان یقین ناقابل است

در غدیر خم شریعت شد ولای مرتضی
شد شعارِ نُه فـلک جانها فـدای مرتضی

ما عـلی گویانِ عـالم را خـدا کرده جدا            ایزدِ یکـتا به دستِ مصطـفی کرده جدا
ما عـلی گـویـانِ عـالم بهـترینِ مردمیم            ما ز پا افـتادگان را مرتضی کرده جدا
عشق بر شـیر خـدا را فـاطـمه آموخته            ما اسیران را خود خیرالنـسا کرده جدا

این کلامِ نغز می‌دانی ز ختم الانبیاست
بهترین اعیادِ این اُمّت غدیرِ مرتضاست